„Czwarty Wymiar” | 02.2017
Już od zarania dziejów ludzie podświadomie czuli, że żyją w przeogromnym i nieodgadnionym świecie, często groźnym i pełnym tajemnic. By poznać i zrozumieć je, rozwijali właściwości paranormalne oraz doskonalili metody postrzegania pozazmysłowego poprzez różnego rodzaju obrzędy, praktyki szamańskie i rytuały magiczne.
Być może, właśnie w ten sposób pragnęli przenikać w inne sfery istnienia, w obszary świadomości leżące poza przeciętnymi możliwościami poznawczymi. Dzięki tym praktykom uzyskiwali między innymi, dostęp do świata duchów, duchów przyrody i innych ważnych informacji niedostępnych dla fizycznych zmysłów. Wspólną cechą ludzi owych czasów było to, że zawsze przejawiali tendencję do akceptowania zjawisk cudownych, nadprzyrodzonych jako naturalnego porządku rzeczy.
Postrzeganie pozazmysłowe
Na ogół uważa się, że postrzeganie pozazmysłowe związane jest z poszerzeniem tzw. okna percepcji, czyli rozwinięciem paranormalnych zdolności poznawczych.
Istnieje wiele definicji i hipotez na ten temat. Jedna z nich określa, że: jest to celowy (choć zdarza się również spontaniczny) akt postrzegania zjawisk, przedmiotów, sekwencji zdarzeń, myśli, emocji i idei leżących poza zasięgiem naszych zmysłów fizycznych lub konceptualnego rozumu, odbieranych na poziomie podświadomości czy też umysłu nieświadomego.
Istotą postrzegania pozazmysłowego jest to, że ma charakter czysto mentalny, a nie fizyczny. Przeważnie dzieje się tak, że osoba postrzegająca pozazmysłowo jest całkowicie oddzielona od obiektów i zdarzeń odległością, czasem lub poziomami świadomości.
Na ogół owe informacje odbierane są za pomocą obrazów lub tak zwanych wizji, ale do tej kategorii możemy również zaliczyć wrażenia czuciowe, tak powszechnie wykorzystywane w pracy bioenergoterapeutów i radiestetów, wróżek i jasnowidzów, oraz dźwięki, zapachy, a nawet smaki.
Jednak większość form i wrażeń nadzmysłowych wiąże się z percepcją oczu, co nie oznacza, że wizje odbierane są za pomocą fizycznych narządów wzroku. Postrzeganie tego typu wrażeń następuje z pominięciem zmysłów fizycznych, przeważnie, na poziomie podświadomym i za pomocą tzw. trzeciego oka.
Skoro zaś „widzenie” ma charakter czysto mentalny, umysł ludzki potrzebował znaleźć jakiś właściwy sposób, by doprowadzić owe informacje do naszej świadomości. Chodzi o to, by potrafił przełożyć informacje odebrane drogą paranormalną na język zrozumiały dla świadomego umysłu i nas samych. Oznacza to konieczność transformacji danych uzyskanych z różnych poziomów świadomości i sfer istnienia do postaci wywołującej u człowieka obdarzonego zdolnościami paranormalnymi zrozumiałe dla niego wrażenia zmysłowe, dynamiczne wizje i obrazy, możliwe do zinterpretowania.
Najprostszym i najskuteczniejszym sposobem jest nadanie im różnych form wrażeń zmysłowych – wzrokowych, słuchowych czy czuciowych, w ezoteryce zwanych jasnowiedzeniem, jasnowidzeniem, jasnosłyszeniem, jasnoczuciem.
Wyobrażenia mentalne i metafory zmysłowe
Umysł wizjonera najczęściej nadaje informacjom uzyskanym drogą nadzmysłową formę wyobrażeń mentalnych lub metafor zmysłowych. Przeważa pogląd, że przybierają one często postać połączonych wizji i informacji. Są one odebrane i ukształtowane przez podświadomość w postaci wzorców, właściwych dla odbioru i postrzegania zmysłami fizycznymi.
Zdarza się, że wizje, obrazy lub metafory zmysłowe, występujące w postrzeganiu pozazmysłowym, które przejawiają się na przykład z wymiaru świata astralnego, często są zniekształcone i niewyraźne. Czasami bywają niezrozumiałe i mogą budzić lęk, a nawet przerażenie. Dzieje się tak dlatego, ponieważ nieobznajmiony z tymi zagadnieniami umysł, staje przed trudnym zadaniem przetwarzania informacji z nieznanych mu astralnych czy innych niematerialnych poziomów rzeczywistości, w których żyją istoty bezcielesne, duchy natury, lokalne bóstwa itp. Pojawiające się z takiej sfery istnienia obrazy, wrażenia czy odczucia, na ogół tylko w przybliżeniu, odzwierciedlają tę odległą i niejasną, a często i groźną rzeczywistość. Dlatego zrozumienie takich przekazów jest bardzo trudne, wymaga gruntownej wiedzy i analitycznej interpretacji, która i tak nie zawsze jest prawidłowa.
Z kolei informacje ze sfery nadzmysłowej przekazywane za pomocą innych doznań zmysłowych takich jak : zapach, smak, dotyk , są jeszcze mniej konkretne i znacznie trudniejsze do właściwej interpretacji.
Informacje z podświadomości
Pamiętajmy też, że podświadomość często stara się przekazać nam jakieś ważne informacje, które nie mogą być wyrażone precyzyjnie w obrazach, symbolach czy dźwiękach lub innych formach zmysłowych. Wtedy umysł próbuje przekazać te informacje w sposób przybliżony. W takiej sytuacji możemy odczuć rozdrażnienie, senność lub lęk, a nawet uczucie zagrożenia bez wyraźnego powodu. Oznaczać to może, że podświadomość usiłuje „nadać” świadomości jakieś ważne informacje, których nie potrafi przekazać za pomocą znanych i zrozumiałych wrażeń wzrokowych, słuchowych czy innych.
Wizje duchowe i objawienia
Od wieków wizje prorocze i właściwości paranormalne dla wielu ludzi były wrotami do podświadomości lub stanowiły kanał łączności pomiędzy bogami a kapłanami. Jednak wizji i objawienia jako szczególnego rodzaju poznania duchowego do zjawisk związanych z postrzeganiem pozazmysłowym, tak, jak się rozumie w ezoteryce, nie można zaliczyć.
Od wieków objawień i wizji doświadczali mistycy i święci mężowie kościołów różnych wyznań i duchowych tradycji. W mistyce chrześcijańskiej panuje pogląd, że wizja i objawienie to jakby bardzo szczególny rodzaj poznania, którego doświadcza się „oczami duszy” lub jak mówią inni, jest to „widzenie w duchu”. Uważa się też, że oba te duchowe poznania odbywają się mocą łaski bożej, a nie jakiegoś rodzaju parapsychicznych zdolności.
Chociaż są one do siebie podobne, jednak wizja to szczególny rodzaj poznania duchowego, które odbiera się mentalnie i przy pomocy tzw. władz duchowych. Głównym narzędziem poznawczym jest tutaj intelekt i wyobraźnia. Niektórzy twierdzą, że jest to szczególnego rodzaju przeżycie psychiczne, natury intelektualnej, które przejawia się w postaci obrazów i słów powstających w umyśle. W taki właśnie sposób powstał sławny obraz „Jezu ufam Tobie” , do którego szczegółowe wskazówki otrzymała w wizji św. Faustyna w 1931, w celi płockiego klasztoru. Nie sposób wyobrazić sobie piękna i intensywności uczuć, jakie towarzyszą wizjom. Ludzie, którzy ich doświadczyli, twierdzą, że jest to doznanie niezwykłe, którego nigdy wcześniej nie przeżywali. Znane są przypadki, że wizja może mieć miejsce w czasie snu.
Z kolei w objawieniu transcendentalna rzeczywistość nie jest odbierana mentalnie, lecz ujawnia się w świecie fizycznym, stworzonym, i jest również postrzegana fizycznymi zmysłami ludzkiego ciała. Oba te poznania dotyczą świata Bożego, w stosunku do nas, ludzi – nadprzyrodzonego.
Objawienie i wizja występują w przeżyciu trojga dzieci z Fatimy. Najpierw na pastwisku, wśród drzew i kamieni, objawiła się im Matka Boska, by następnie ukazać im poprzez wizję straszliwy obraz piekła, którą dzieci przeżyły bardzo głęboko i boleśnie, a w dalszej kolejności poznały następne tzw. tajemnice.
Warto zaznaczyć jednak, że objawienia, wizje czy fenomen duchowej ekstazy są zupełnie czymś innym niż stany ekstatyczne, takie jak np. wyjście ducha poza ciało, praktykowane od czasów starożytnych lub stany zmienionej świadomości, wywoływane poprzez niektóre praktyki okultystyczne czy trans, w jaki wprowadzają się np. szamani. Często też stany ekstatyczne osiągano za pomocą środków halucynogennych, a jak powszechnie wiadomo, stosowanie narkotyków i preparatów halucynogennych wywołuje niebezpieczne stany psychodeliczne, które z duchową praktyką nie mają nic wspólnego.